Weer net over twaalven op bed.
Om tien voor half 9 wakker.
Lekker de douche in. Naar beneden.
Eerst de beestjes natuurlijk. Gelukkig droog.
De duiffies komen nog net niet op mijn hoofd zitten om te vertellen dat ze eten willen, evenals de merel. Dus ook die van zaad en meelwormen voorzien op verschillende plekken. Draai je je kont om en zitten die *piep* kauwen er alweer met de hele familie én schoonfamilie mét hun aanhang!
Weer weg gejaagd, zodat de anderen weer verder konden eten.
Het kippenhok open gezet met de ren ervoor, maar het was te koud en te nat buiten.
Ze wilden liever binnenblijven, ook goed. Later het hek gesloten, zodat ze wel naar buiten konden kijken.
Nog maar weer een stuk taart genomen. Nog 3 te gaan...
Koffie. Folders bekeken, boodschappenlijst gemaakt.
De korst van de plek op mijn hand is er ook af sinds vanmorgen. Nu de korst op mijn rug/schouder nog.
Vanmiddag heeft het langdurig hard geregend.
Lief is naar de supermarkt gegaan voor wat spul, vnl voor zichzelf.
Toen hij terug was, ben ik op de loopband gegaan. Anderhalf uur. In flink tempo: 4.6 km pu.
Met een bak koffie erbij Boerderijvanderdorst (heet dat zo?) gekeken, met Anouk en Gordon. Daarna gaan lezen in Bridgerton deel 4.
Tussendoor even op foon kijken. Een stukje waar ik 'grappig' had gereageerd, bracht me tot tranen.
Ik ben zelf nogal bezig met trauma-generaties. Heb al vaker geschreven over het oorlogsverleden van mijn (groot)ouders en de gevolgen van hun trauma op ons als kinderen. Vooral van mijn moeder. En ik werk in de GGZ, daar hoor ik ook nogal eens dingen die me tot tranen brengen. En dat betreft vooral vaak dingen die van ouder op kind zijn overgegaan, of nog erger: generaties trauma, doorgegeven.
En dit maakte ook weer het een en ander los.
Niet alleen oorlogstrauma, maar ook de hongerwinter. Mijn oma's waren beiden nogal flink aan de maat. Mijn vaders zus ook. Mijn moeder lette altijd erg op haar eten, want ze wilde niet zo dik worden als haar moeder en zussen. Herkenbaar?? Maar ook door dat honger- en oorlogstrauma moesten wij kinderen altijd veel eten. Bord leeg. Desnoods met geweld.
Dat was zo ongeveer ook het enige wat ik van moeder mee kreeg: eten.
En daar heb ik tot op de dag van vandaag problemen mee. En schuldgevoel onbewust.
Dat bord móet leeg, al zit ik na 3 happen al vol.
En natuurlijk heb ik daar in de loop der jaren beter mee leren omgaan.
En schep ik mijn bord niet vol, kook ik afgepast, stop ik als ik echt niet meer hoef, gooi ik de resten bij de kippen.
Ergens zit het in je, diep, erg diep. En heb ik veel, onbedoeld en onbewust, ook weer door gegeven aan mijn kinderen.
Dus tranen. Om mezelf én om die ander, die ik zo goed begrijp. Er is een gevoelige snaar geraakt.
Maar zo als ik daar opmerkte: je/ik bent je/me er wel van bewust, betekent voor mij zoveel als: Ik kan en mag de cirkel doorbreken. Samen met mijn kinderen, die hier veel meer over horen, dan ik als kind. En dat gaat niet vanzelf, maar we vinden wel steeds beter onze weg daarin. Mede door de huidige tijd.
Vanavond de simpele maar erg lekkere Aspergesoep bereid, verse asperges en aspergebouillon van eerder, gebakken uitjes erdoor en afgetopt met een scheut minus slagroom. Warm tijgerbroodje met gekookt ei erbij, wat mayo en kruiden.
Twee maaltijden op dus, net als gister en eergister.
Niet echt honger.
Dus proberen op vrije dagen iig 2 maaltijden te eten. Met ochtenddienst onmogelijk, dan ga ik van mijn graad. Dan kan ik pas rond 14 u eten. Daar is mijn werk vaak te zwaar voor.
De beestjes weer verzorgd in de regen, plu boven mijn hoofd.
De kuikenvoerbak opgehangen aan een touw, net boven de grond, zodat Zusje het niet meer om kan gooien en opvreten voor de zoveelste keer, vandaag ook weer.
De tuinvogels nog weer eten, de duifjes vlogen zowat naar binnen, toen ik de deur open deed.
En terwijl ik achter mijn pc ga zitten, kijk ik naar buiten, zie ik een egel om het Poezenhotel rondschuifelen. Heen en weer.
Gisteravond had ik daar een schaaltje met egelvoer ingezet, maar vanmorgen was er nog niks uit.
Na wat heen en weer gedraai en nog eens erom heen, vond ie de opening en ging naar binnen. Yes!!!
Dat was mijn bedoeling.
Ja maar... het was toch een poezenhotel? Jaha.. maar kat zit er volgens mij nooit in. Dacht dat de kippen er nog eerder in zouden gaan, maar die ook niet. Nou, gasten in het hotel, zijn gasten, hè! Ongeacht hun soort.
En zo is het Pinksterweekend weer ten einde gekomen. De 3 vrije dagen voorbij.
Morgen weer een ochtenddienst.
De dagen een goede mix tussen vrij zijn, beweging en eten gehad.
Gefietst, steps, loopband. Inspanning, ontspanning, gezelligheid. Mooie balans.
Nu is het bedtijd.
De wekker zal ongenadig weer vroeg af gaan.
